Milonguero-stijl
Milonguero-stijl is in brede zin de benaming voor het – overwegend – in gesloten houding dansen in een milonga. Een variant dus van de salonstijlen.
In de jaren negentig van de 20ste eeuw versmalde de term zich tot vormen van tango die gesloten en minder uitbundig worden gedanst. Die behoefte kan verband houden met de wensen van dansers om een meer ingetogen vorm van tango te dansen, maar ook ingegeven zijn door de toegenomen drukte in de salons waarin steeds minder plaats was voor brede bewegingen. Rond 1920 werd voor die ingetogen variant de term Tango Liso' (zachte tango) gebruikt.
In de milonguero-variant in zijn strengere vorm staan de dansers met de bovenste helft van de torso’s tegen elkaar terwijl hun voeten juist verder van elkaar staan. Ook is die strenge vorm opgebouwd uit kleine bewegingen; gancho's worden vermeden. Het accent ligt op de connectie tussen de partners. Wel behouden de dansers in deze stijl nog steeds hun eigen as. Voor veel mensen is deze stijl de ultieme vorm van tango. Dansers als Carlos Gavito hebben de milonguero stijl aangepast tot een danshouding waarin de partners zwaar tegen elkaar aan leunen en een gemeenschappelijke as delen. Die stijl wordt ‘apilado’ genoemd.
Zie voorbeeld onder aan pagina.